Stan zachowania monety: I (menniczy)

Kolekcja: złote monety o tematyce historycznej
Seria: Poczet królów i książąt polskich

Projektant monety: Ewa Tyc-Karpińska

W zestawie: złota moneta kolekcjonerska w kapsule ochronnej i zielonym etui, certyfikat autentyczności NBP

Złoto - inwestycja o tysiącletniej tradycji, wysokim poziomie bezpieczeństwa i stabilności.

Na niskonakładowej monecie uwieczniono wizerunek ostatniego króla Polski - Stanisława Augusta Poniatowskiego, nazywanego pieszczotliwie "mężem stu żon".

Złota moneta, na której utrwalono historię Polski, to piękna ozdoba każdej kolekcji i duma kolekcjonera !

 
Stanisław August Poniatowski (właściwie Stanisław Antoni Poniatowski) herbu Ciołek (1732-1798), ostatni władca Rzeczypospolitej Obojga Narodów, król Polski i wielki książę litewski w latach1764–1795.

Stanisław August Poniatowski panował w latach1764–1795. Był człowiekiem wykształconym, posługiwał się językiem francuskim, niemieckim i angielskim. W objęciu władzy pomogła mu caryca Katarzyna II.
 
Młody król liczył na jej poparcie przy realizacji reform: scentralizowaniu władzy w państwie, uzdrowieniu skarbu, zwiększeniu liczebności armii. Król rozpoczął modernizację kraju (wprowadzenie komisji skarbowej i wojskowej, nieznaczne ograniczenie liberum veto).

Po pierwszym rozbiorze Polski (1772 r.) Poniatowski starał się kontynuować reformy. Podczas sejmu rozbiorowego utworzono pierwsze w Europie ministerstwo oświaty publicznej i świeckiej - Komisję Edukacji Narodowej.
 
W okresie Sejmu Czteroletniego (1788 - 1792) odżyła nadzieja na naprawę Rzeczypospolitej. Stanisław August Poniatowski brał czynny udział w opracowywaniu Konstytucji 3 Maja (1791 r.). Gdy do Polski wkroczyły interwencyjne siły rosyjskie, król nie wierzył zupełnie w możliwość pokonania wroga. Pragnął jak najszybszego zakończenia wojny, nawet za cenę ustępstw.
 
Ostatecznie w lipcu 1792 r. przystąpił do konfederacji targowickiej. Za wszelką cenę starał się nie dopuścić do drugiego rozbioru Polski, który nastąpił w 1793 r. Abdykował na rozkaz Katarzyny II w 1795 r.