Numizmatyczna podróż Szlakiem Solnym - przeszłość i teraźniejszość - asumpt do tego, by dowiedzieć się m. in. o tym, skąd pochodzi "białe złoto", czyli sól, do czego ją wykorzystywano i jak wyglądały warunki transportu.

Wzdłuż tras starego Szlaku Solnego znajduje się bowiem wiele pięknych miast, stanowiących interesującą propozycję dla podróżników i badaczy.

Co warto wiedzieć o soli, jak wiele interesujących, ekscytujących i dziwnych rzeczy można dowiedzieć się o fascynującym świecie soli, która otacza nas na co dzień, choć rzadko jesteśmy tego świadomi...

Szlak Solny to dawny trakt handlowy, który służył do transportu "białego złota". Kojarzące się z bogactwem pojęcie "białe złoto" zrodziło się w średniowieczu. Tak niegdyś nazywano sól, ze względu na jej wielkie znaczenie w gospodarce i handlu. Sól nie była wtedy przyprawą, lecz stanowiła podstawę dalekomorskiego handlu produktami spożywczymi. Ryby, mięso i wszystko to, co było podatne na zepsucie, konserwowano w soli, aby umożliwić transport na duże odległości. Taka podróż trwała wówczas około 20 dni. Dziś zajmuje jedynie około 2 godzin.

Solna Droga - popularny w średniowieczu szlak handlowy na pograniczu dzisiejszej Polski i Czech. Szlak prowadził doliną Białej Lądeckiej z Kłodzka przez Lądek, przełęcz Karpno do Javornika na Morawach. Nazwa pochodzi od soli, którą przewożono tędy z morawskich kopalń do Kłodzka i dalej na zachód i południe.

Droga solna zwana także niskim traktem (Via Regia) - to szlak, którym wożono sól z Lipska i Halle do Wrocławia i Poznania. Stanowił dogodne połączenie pomiędzy miastami Wielkopolski i Dolnego Śląska a Niemcami. Łączył takie miasta, jak Lipsk, Naumburg, Halle, Mużaków, Trzebiel, Żary, Żagań, Szprotawa, Kożuchów, Głogów, Wschowa i Kościan.

Kijowski szlak solny - to z kolei stary szlak handlowy, którym transportowano sól pochodzącą z panwi północnego Krymu do Kijowa i całej Rusi Kijowskiej.

Pierwsza wzmianka o tym szlaku występuje w litopysie z roku 1170. Szlak ten prowadził z Krymu przez Perekop, lewym brzegiem Dniepru w górę jego biegu, przechodził na prawy brzeg Brodem Kamiańskim koło ujścia rzeki Konka, prowadząc prosto na północ omijał wielkie kolano Dniepru. Następnie ponownie przechodził na lewy brzeg Dniepru brodem koło ujścia Worskli, i prowadził dalej w kierunku Kijowa, gdzie dochodził do miasta przekraczając rzekę po raz kolejny. Innym źródłem dostaw soli dla Rusi były ruskie żupy solne wschodniego Podkarpacia.

W polskiej historii także można poszczycić się obiektami świadczącymi o udziale Polski w transporcie soli. "Zabytkowa Kopalnia Soli w Wieliczce stanowi jedyny obiekt górniczy na świecie, czynny bez przerwy od średniowiecza do chwili obecnej. Jej oryginalne wyrobiska (chodniki, pochylnie, komory eksploatacyjne, jeziora, szyby, szybiki) o łącznej długości około 300 km usytuowano na 9 poziomach, sięgających do głębokości 327 m ilustrują wszystkie etapy rozwoju techniki górniczej w poszczególnych epokach historycznych."

Tak brzmi fragment uzasadnienia wpisu Kopalni Soli "Wieliczka" w dniu 8 września 1978 roku na I Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO wśród pierwszych 12 obiektów z całego świata.

Historia Wieliczki, sięgająca czasów średniowiecza, stanowi bowiem zwierciadło rozwoju technik górniczych, kształtowania się organizacji pracy i zarządzania, powstawania uregulowań prawnych w przemyśle, a także lekcję patriotyzmu i umiłowania wolności. Początki "Wieliczki" jednej z najsłynniejszych w świecie kopalń sięgają średniowiecza, kiedy to nosi dumną nazwę Magnum Sal - Wielka Sól. Najstarszy z dokumentów rzucający światło na dzieje kopalni to przywilej Kazimierza I z roku 1044 nazywający Wieliczkę "magnum sal alias Wieliczka".

źródło: Wikipedia