Sklep internetowy: www.numizmatyczny.pl
10 dolarów, Tiffany Art V - Barok, 2009
Emitent: Palau
Stan zachowania monety: I (menniczy)
Moneta z popularnej serii monet "Tiffany Art", dotyczącej okresów w sztuce, o wadze dwóch uncji, bita w srebrze wysokiej próby. Każda z monet jest unikatem, gdyż posiada swój własny styl szkła, światła i odcieni kolorystycznych witraża.
Seria: "Tiffany Art"
Emitent: Palau
Stan zachowania monety: I (menniczy)Nominał: 10 dolarów (ang. 10 dollars)Srebro: Ag 999
Techniki dodatkowe: antique-finish
, kolorowy witrażStempel: zwykły
Średnica: 50 mmWaga: 62,20 g (2 oz - 2 uncje)Wielkość emisji: 999 szt. !Rok emisji: 2009 r.
Arcydzieło sztuki menniczej - srebrna moneta kolekcjonerska - piąta z serii "Tiffany Art".
Niesamowita moneta o niecodziennej tematyce i niskim nakładzie - jedynie 999 sztuk!
Na monecie została uwieczniona Sala Luster, która znajduje się w Wersalu, a także fontanna "Parterre d’eau" na tle pałacu. Uroku monecie dodaje zarówno technika oksydowania, jak też kolorowy witraż ze szkła, który dodatkowo podkreśla wspaniałość sztuki baroku.
Ta urzekająca moneta pochodzi z popularnej serii srebrnych monet, dotyczącej okresów w sztuce. Wybita została z czystego srebra, waży dwie uncje i jest oksydowana. Każda z monet jest unikatem, gdyż posiada swój własny styl szkła, światła i odcieni kolorystycznych witraża.
Palau - 2009 - 10 Dollars - Tiffany Art Baroque
Year: 2009,
Face value: 10 Dollars,
Metal: Silver .999,
Weight: 2 oz,
Diameter: 50 mm, Mintage: 999 pcs.
Barok (z por. barocco -
"perła o nieregularnym kształcie", lub z fr. baroque -
"bogactwo ozdób") - główny kierunek w kulturze
środkowo i zachodnioeuropejskiej, którego trwanie datuje się
na zakres czasowy: od końca XVI wieku do XVIII wieku. Barok obejmował
wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej, a także
filozofię i architekturę. U jego podstaw leżał sprzeciw wobec
renesansowego klasycyzmu, głęboka religijność, mistycyzm i
egzystencjalny niepokój.
Termin
Początkowo sporadycznie używana nazwa barok była terminem o charakterze
pejoratywnym. W XVIII wieku oznaczała ona wszelkie dziwactwa i
zwyrodnienia (m.in. nowych tendencji w rzeźbie Michała Anioła), jakie
pojawiały się w sztuce XVI-XVII wieku. Myśl epoki Oświecenia,
która jako pierwsza zrodziła mocny fundament ukształtowanej
później krytyki literackiej, nie uznawała bowiem
działalności artystów barokowych za przejaw nowej epoki.
Przykładem może być dzieło Jacoba Burckhardta Der Cicerone (1855),
które wprost nazywa barok zwyrodniałą formą renesansu.
Opinia taka utrwaliła się na długi czas, zwłaszcza w dziedzinie
literatury; należne miejsce sztuce baroku przywróciły
dopiero badania XX-wieczne.
Wiadomości
ogólne
Barok wyrósł na gruncie renesansu i manieryzmu, we Włoszech,
w II połowie XVI wieku. W XVII stuleciu rozpowszechnił się w niemal
całej Europie, chociaż jego najsilniejszym ośrodkiem pozostała Italia.
W XVIII wieku najpierw przeszedł w rokoko, a potem ustąpił miejsca
klasycyzmowi w sztuce i oświeceniu w nauce.
Jego nazwa o niewyjaśnionej genezie prawdopodobnie pochodzi od słowa
barocco, które po portugalsku oznacza perłę o nieregularnym
kształcie. W odniesieniu do kierunku w sztuce użyli jej jako pierwsi w
połowie XIX wieku Jacob Burckhardt i Wilhelm Lübke. Z kolei
Benedetto Croce w 1929 przeniósł ją na całokształt kultury.
Najważniejszymi cechami
baroku są:
* bogactwo środków
* oryginalność
* kontrast
* ruch
* patos
* emocjonalność
* łączenie różnych
elementów
* nawiązywanie do kultury ludowej,
współczesności i codzienności
* tematyka religijna i mitologiczna
* dynamika
* ekspresja, teatralność
* znaczna rola koloru
* posługiwano się alegorią i
personifikacją
* światłem wydobywano dominantę (czyli
motyw najważniejszy)
* w kompozycji dominują kierunki ukośne
W zakresie formy barok dążył przede wszystkim do jak najsilniejszego
oddziaływania na odbiorcę. Jeśli chodzi o treść, barok wyznawał po
pierwsze konserwatyzm (choć w mniejszym stopniu dotyczy to nauk
przyrodniczych).
Rzeźba
Wzorem dla rzeźby barokowej była rzeźba antyczna. Rzeźba barokowa
wyróżniała się swoją siłą ekspresji. Była wykonywana w
marmurze, drewnie, brązie i stiuku. Często tworzono figury monumentalne
i kompozycje wielopostaciowe. Ich forma była często spiralna, co
nadawało im jeszcze więcej lekkości i dynamizmu. Tworzono liczne
dekoracje kościołów i pałaców, pomniki i
nagrobki. Łączono rzeźbę z architekturą, malarstwem i fontannami,
stosowano grę świateł.
Prekursorami nowego stylu byli żyjący w XVI wieku Włosi: Baccio
Bandinelli, Benvenuto Cellini, Giambologna i Michał Anioł. W dojrzałym
okresie jego największym mistrzem był Giovanni Lorenzo Bernini.
Wybitnymi artystami byli również:
* we Włoszech: Alessandro Algardi,
* we Francji: Antoine Coysevox,
François Girardon i Pierre Puget,
* w Hiszpanii: Alonso Cano i Juan
Martínez Montañés,
* w Niderlandach: François
Duquesnoy i Adriaen de Vries,
* w Niemczech: Egid Quirin Asam,
Ferdynand Maksymilian Brokoff, Ignaz Günther, Balthasar
Permoser i Andreas Schlüter (pochodzący prawdopodobnie z
Gdańska).
Malarstwo
Malarze baroku podejmowali najczęściej tematykę religijną,
mitologiczną, alegoryczną, historyczną i portretową. Popularność
zaczęły zdobywać pejzaże, sceny rodzajowe i martwe natury. Stosowano
chętnie światłocień, bogatą symbolikę i efektowny iluzjonizm.
Podwaliny pod nowy styl w malarstwie położyli artyści włoscy XVI wieku:
Michał Anioł, Tintoretto, Tycjan i Paolo Veronese. W czasach dojrzałego
Baroku najważniejszym ośrodkiem malarstwa pozostała Italia. Jej
największą indywidualnością był Caravaggio. Oprócz niego
sławę zyskali Pietro da Cortona, Domenichino, Artemisia Gentileschi,
Luca Giordano, Guercino, Giovanni Battista Piazzetta, Andrea Pozzo,
Guido Reni i Giovanni Battista Tiepolo. Szczególne miejsce
zajmuje rodzina Carraccich, która położyła fundamenty pod
eklektyzm i akademizm.
W Hiszpanii barok był złotym wiekiem malarstwa. Największe uznanie
zyskał Diego Velázquez, a także Bartolomé Esteban
Murillo, José de Ribera, Juan de Valdés Leal i
Francisco de Zurbarán. Malowiali oni najczęściej utrzymane w
mistycznym klimacie obrazy religijne, a także sceny rodzajowe. Na polu
malarstwa zasłużyła się Flandria, gdzie oprócz Rubensa
tworzyli również tacy mistrzowie jak Antoon van Dyck i Jacob
Jordaens, a także sąsiednia Holandia, która wydała nie tylko
Rembrandta, ale również Fransa Halsa i Jana Vermeera.
Ważnym ośrodkiem była też Francja, gdzie wybitnych osiągnięć dokonali
Charles Le Brun (twórca stylu Ludwika XIV), Claude Lorrain
(wybitny autor pejzaży), Nicolas Poussin (zwiastun klasycyzmu),
Hyacinthe Rigaud (słynny portrecista) i Antoine Watteau (prekursor
rokoka). W krajach niemieckich kwitło malarstwo ścienne, tworzone
najczęściej w kościołach. Jednym z jego najwybitniejszych
twórców był Cosmas Damian Asam.
Muzyka
W okresie baroku w muzyce dokonał się ogromny przełom. Rozkwitła muzyka
świecka, instrumentalna (zwłaszcza smyczkowa i organowa), opera,
oratorium i kantata. Korzystano chętnie z różnorodnych
środków wyrazu i posługiwano się bogatą stylistyką.
Wynaleziono takie formy muzyczne, jak sonata, koncert i uwertura. W
przeciwieństwie do muzyki wcześniejszych epok, muzyka barokowa jest
popularna aż po dziś dzień.
Trzema największymi mistrzami baroku byli:
* Johann Sebastian Bach (Koncerty
brandenburskie),
* Georg Friedrich Händel
(oratorium Mesjasz),
* Antonio Vivaldi (Cztery pory roku).
W historii muzyki trwale zapisali się również:
* Włosi: Tomaso Albinoni (nowatorskie
utwory na różne instrumenty), Giacomo Carissimi (oratoria),
Arcangelo Corelli (muzyka skrzypcowa), Claudio Monteverdi (prekursor
stylu), Giovanni Battista Pergolesi (opery), Alessandro Scarlatti
(opery), i Domenico Scarlatti (sonaty),
* Niemcy: rodzina Bachów,
Johann Pachelbel (kompozycje organowe), Heinrich Schütz
(Symphoniae sacrae) i Georg Philipp Telemann (najpłodniejszy i
najbardziej wszechstronny),
* Francuzi: Marc-Antoine Charpentier,
Jean-Baptiste Lully i Jean-Philippe Rameau (utwory dramatyczne,
klawesynowe, religijne),
* Anglik Henry Purcell (opera narodowa
Dydona i Eneasz).
źródło: Wikipedia