Święty Paweł z Tarsu (Szaweł, Saul, Szaul, heb. Szaul
ha-Tarsi, ur. ok. 5-10 w Tarsie w Cylicji, zm.
64-67 w Rzymie) - święty chrześcijański, zwany Apostołem
Narodów.
Wykształcony w Jerozolimie faryzeusz; początkowo prześladowca
chrześcijan. Pod wpływem wydarzenia w drodze do Damaszku około 35/36
roku, nawrócił się i przyjął chrzest. Po krótkim
pobycie w Arabii rozpoczął działalność w Damaszku. Później,
odwiedziwszy przełożonych gminy w Jerozolimie, wrócił do
rodzinnej Cylicji. Za sprawą Barnaby pracował w Antiochii.
Odbył trzy podróże misyjne. W czasie pierwszej (ok. 45-49)
odwiedził Cypr oraz środkową część Azji Mniejszej. Po powrocie wziął
udział w soborze jerozolimskim, gdzie rozstrzygnięto kwestię
przyjmowania przez chrześcijan pogańskiego pochodzenia
przepisów Prawa mojżeszowego.
W czasie drugiej
podróży misyjnej (50-52) działał na terenie Azji Mniejszej,
Macedonii i Grecji, głównym terenem działalności w czasie
trzeciej podróży (53-58) był Efez.
Aresztowany w Jerozolimie w 58 roku, przez dwa lata przebywał w
więzieniu w Cezarei. W czasie procesu jako obywatel rzymski odwołał się
do cesarza. Do Rzymu wyruszył jesienią 60 roku. Po trzymiesięcznym
pobycie na Malcie dotarł do stolicy Cesarstwa, gdzie przebywał w
areszcie domowym do 63 roku.
Później został przypuszczalnie uwolniony i kontynuował
działalność misyjną w Hiszpanii, Efezie i Macedonii. Uwięziony w czasie
prześladowania chrześcijan rozpętanego po pożarze Rzymu (64) został
skazany na śmierć i ścięty w Rzymie zapewne w 64 lub 67 roku.
Przypisuje się mu autorstwo 13 listów wchodzących w skład
Nowego Testamentu, z czego autorstwo siedmiu uchodzi za pewne, zaś
pozostałych sześciu za dyskusyjne.
Paweł wywarł wielki wpływ na
wczesnochrześcijańską doktrynę, będąc zwolennikiem rozszerzenia misji
na pogan. Z tego względu nazwany został przez tradycję Apostołem
Narodów.
Podstawowym źródłem informacji o losach Pawła z Tarsu -
oprócz jego Listów - są Dzieje Apostolskie.
źródło: Wikipedia
