30.000 szt.
4.11.2009 r.
złota
moneta kolekcjonerska w kapsule ochronnej, eleganckie etui w kolorze
złotym, etui ochronne w kolorze
białym, pozłacana szpila z wizerunkiem korony, indywidualnie numerowany certyfikat
autentyczności !
Korona cesarska
Złota moneta
kolekcjonerska o nominale 100 Euro - Korona Arcyksięcia -
Hołd - to 2 spośród 5 monet z nowej serii o
ciekawej tematyce historycznej - "Korony Habsburgów".
Nowa
moneta z serii "Korony Habsburgów" na awersie
przedstawia umieszczoną na poduszce z aksamitu piękną koronę austriackiego
arcyksięcia. Oryginalny złoty diadem z ośmioma szczytami
zwieńczony jest dwoma perłowymi łukami z dużym szafirem i krzyżem w
centrum.
Rewers monety ukazuje procesję, podczas której oddany
zostaje hołd władcy. Orszak
podąża z wiedeńskiej Katedry
Świętego Szczepana do Hofburga, czyli pałacu
władców Austrii, poczynając od Rudolfa I aż do Karola I,
czyli od XIII wieku do roku 1918.
Zabytkowa katedra została zbudowana w latach 1230 - 1263 w stylu
późnoromańskim, a następnie ją rozbudowywano od XIV do
początku XVI wieku. Wówczas to katedra otrzymała obecną
gotycką formę. Jest to jedna
z największych świątyń europejskich: jej długość wynosi
107, a szerokość 34 metry.
Obecnie Katedra Świętego Szczepana Męczennika w Wiedniu to
najważniejsza i jedna z najstarszych świątyń w stolicy Austrii, duma i
jeden z symboli Wiednia. Wznosząca się pośrodku Placu Świętego
Szczepana w sercu najstarszej części miasta - katedra znana jest z
licznych przedstawień w dziejach malarstwa i grafiki. To także ważny ośrodek kultu maryjnego.
W południowej nawie znajduje się bowiem cudowny obraz Matki Boskiej z
Pócs.
Europejska historia
uwieczniona na wieki w szlachetnym, iście królewskim kruszcu
- złocie wysokiej próby, wciąż zyskującym na wartości!
Bogata w
detale, misternie wykonana złota moneta kolekcjonerska z
Austrii uwiecznia
jeden z
najważniejszych symboli
władzy w historii - koronę Arcyksięcia Austrii.
Ten
wyjątkowy skarb historyczny został wyryty z ogromną precyzją i
kunsztem mincerskim na unikalnym, złotym krążku o średnicy 30 mm.
Blasku złotej monecie dodaje
stempel
lustrzany.
Kolejna moneta z tej ciekawej
serii historycznej -
Korona Świętego Stefana -
króla Węgier - zostanie wyemitowana w listopadzie 2010 roku. Poprzednią
monetą była złota moneta uwieczniająca wizerunek i koronę cesarza Ottona I (936-972).
Złote monety kolekcjonerskie z serii
"Korony Habsburgów"
zaprojektowano i wybito
w Austrian Mint
- renomowanej mennicy o
ponad 800-letniej tradycji numizmatycznej.
Dodatkowo zaprojektowano wykładaną aksamitem w
królewskim kolorze i przeznaczoną specjalnie do
przechowywania całej serii 5 złotych monet ekskluzywną kasetę, która
widoczna jest po prawej stronie na ostatnim zdjęciu, licząc od góry. Kaseta zbiorcza nie wchodzi w skład tego
produktu, można ją zakupić osobno.
W skład tej
ciekawej, historycznej serii wchodzić będą złote monety
kolekcjonerskie:
- Korona
Świętego Cesarstwa Rzymskiego - Otton I Wielki - emisja: 5.11.2008 r.
- Korona
Arcyksięcia austriackiego - emisja: 4.11.2009 r.
- Korona
Świętego Stefana (Węgry) - emisja: 10.11.2010 r.
- Korona
Świętego Wacława (Czechy) - emisja: 9.11.2011 r.
- Korona
Cesarza Austrii - emisja: 14.11.2012 r.
Korona
cesarza Ottona I
100
Euro - Crown of an Archduke - proof
from
new series "Die Kronen der Habsburger"
Date of issue: November
4, 2009, Fine:
Au 986, weight: 16 gr., diameter: 30 mm, mintage: max. 30,000 pcs,
quality: proof
The obverse of the coin shows the archducal crown resting on a Baroque
cushion. The crown consists of a red velvet cap attacked to a diadem of
eight peaks, topped by two pearl-studded arches. In the centre is a
large sapphire symbolising the world, surmounted by a cross.
The reverse depicts part of the procession itself as three high
dignitaries carry the crown, orb and sceptre along the street known as
the "Graben" in Vienna. Soldiers and drummers line the processional
route with crowds of citizens behind them. The title "Archduke" is an
Austrian speciality. Duke Rudolf IV. invented the title of "Archduke"
in the spurious document known as the Privilegium maius.
Austria was not a member of the electoral college of the Holy Roman
Empire and Rudolph was determined to assert his rank as equal to that
of those Electors - hence this forgery. The position was regularised
however and the title Archduke was borne by the male members of the
House of Habsburg.
A Hat fit for a Prince
The Crown of an Austrian
Archduke
The second 100 Euro coin in the gold series “Crowns of the
House of
Habsburg” will be released on Wednesday, 4th November. It is
dedicated
to the so-called “Archduke’s Hat”, a name
derived from the red velvet
cap within the crown itself.
The title of archduke
was invented by Rudolf IV in the spurious
document of 1358/59 called the privilegium maius. It was an attempt to
assert the status of the House of Habsburg as the equal of any Prince
Elector of the Holy Roman Empire. There exists a mediaeval portrait of
Rudolf wearing a crown similar to the Archduke’s
Hat.
Early versions of
the crown have not survived, being either broken up or melted down. In
1616, however, Archduke Maximilian III of Tyrol had the present
Archduke’s Hat fashioned and he gave it to the Augustinian
Abbey of
Klosterneuburg just outside Vienna in honour of St. Leopold, whose tomb
and shrine are still situated there to this day.
The crown was not worn
as such. There was no coronation. It was rather a symbol of authority
and rank. It was brought into Vienna only for the ceremony of homage
paid by the Estates of Lower Austria on the accession of a new Habsburg
ruler. Even today the crown is not permitted to be outside the walls of
the abbey for more than 30 days at a time.
The Archduke’s
Hat is a diadem of eight golden peaks decorated with
enamel, pearls and precious stones. Two pearl encrusted arches hold a
sapphire mounted by a cross at their intersection. In the crown itself
is a red velvet cap and the diadem is embedded in a circle of ermine,
copying the hats worn by the Prince Electors.
On the accession of a new
ruler the crown was brought in procession into Vienna, conveyed in its
own sedan chair. Along with other pieces of regalia such as orb and
sceptre, it was presented to the new ruler and then carried in solemn
procession from the palace to St. Stephen’s Cathedral for
High Mass.
The new 100 Euro coin
which was designed by Helmut Andexlinger, is
struck exclusively in proof quality (reversed frosting) and in ducat
gold (986 fine). The obverse depicts the crown itself resting on the
cushion of state, upon which it was carried in procession in the palace
and through the streets to the cathedral and back. The solemn
procession is the theme of the reverse side of the coin.
We see three
high officials of the Lower Austrian Estates bearing the crown, orb and
sceptre on cushions of state along the street known as the Graben
(originally a defensive ditch outside the ancient Roman fortress). The
periwigs and clothing of the officials point to the early 1700s.
Soldiers line the processional route with a drummer beating a solemn
rhythm. In the background rises the Baroque plague column erected in
1692, which can still be admired today on the Graben in Vienna.
The maximum mintage for
this new issue is 30,000 pieces worldwide.
Each coin comes in an attractive box accompanied by a numbered
certificate of authenticity and a gold-plated lapel pin in the form of
the archducal crown. A prestigious case for the whole collection of
five coins may be acquired separately.
The series will continue
in 2010 with the Hungarian Crown of St.
Stephen, in 2011 with the Bohemian (Czech) Crown of St. Wenceslas and
it will conclude in 2012 with the Imperial Crown of the Austrian
Empire.
Godło Świętego Cesarstwa
Rzymskiego
Święte Cesarstwo Rzymskie
Narodu Niemieckiego, właściwie Święte
Cesarstwo Rzymskie (
łac.
Sacrum Imperium Romanum Nationis
Germanicæ, niem. Heiliges Römisches Reich Deutscher
Nation) - nazwa ta (potoczna, nie jurydyczna) odwołuje
się do idei jak i tworu
politycznego średniowiecznej i wczesnonowożytnej Europy.
Posługiwano
się nią w języku potocznym w odniesieniu do terytorium podlegającego
monarchom używającym tytułu "cesarza rzymskiego" i miała ona oznaczać
instytucjonalną oraz ideową ciągłość pomiędzy uniwersalnym i
chrześcijańskim Cesarstwem Rzymskim epoki późnego antyku a
godnością cesarską przyjętą najpierw przez Karolingów,
królów Franków, a potem ich
następców w Niemczech, Ludolfingów i kolejnych
królów niemieckich.
W 1157 r. pojawiła się w
piśmiennictwie niemieckim formuła "Święte Cesarstwo", natomiast fraza
"Święte Cesarstwo Rzymskie" jeszcze później, w 1254 r.
Król niemiecki miał być jednocześnie królem
Italii (jako następca Ostrogotów i Longobardów) i
uniwersalnym cesarzem rzymskim dla łacińskiego Zachodu,
rówieśnikiem i odpowiednikiem bizantyjskiego cesarza dla
greckiego Wschodu.
Dopiero w 1441 r. pojawiła się potoczna nazwa (nigdy
urzędowa) "Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego",
która, inspirowana niemieckimi ambicjami narodowymi i
złupieniem Rzymu 86 lat później, miała wyrażać immanentną
przynależność godności cesarskiej do monarchów wybieranych
przez kraje niemieckie zgodnie z ich prawami.
Nazwa ta przetrwała także
w historiografii jako popularne określenie Rzeszy Niemieckiej
późnego średniowiecza i okresu XVI-XVIII w., jednakże w
aktach prawnych Cesarstwa pojawiła się tylko raz i, co należy
podkreślić, nigdy nie funkcjonowała jako urzędowa nazwa jakiegokolwiek
państwa.
Należy pamiętać, że ciągłość instytucjonalna Cesarstwa Rzymskiego
formalnie nigdy nie została przerwana. W 476 r. n.e. król
ostrogocki Odoaker uznał się symbolicznie wasalem Zenona, cesarza
wschodniego. Po upadku państwa ostrogockiego zawsze któryś z
italskich możnych przyjmował tytuł cesarski, choć oczywiście nie był w
stanie wymusić uznania swojego autorytetu przez ówczesnych
władców.
Przyjęcie godności cesarza rzymskiego najpierw
przez Karola Wielkiego w 800 r. a potem Ottona I w 962 r. należy
traktować jako odnowienie realne Cesarstwa Rzymskiego, jednakże na
płaszczyźnie ideologiczno-formalnej było to jedynie przekazanie owej
godności, nigdy nie zarzuconej, w nowe ręce.
Współczesna
historiografia uznaje datę 962 r. jako początek istnienia Świętego
Cesarstwa Rzymskiego z uwagi na to, że od tego momentu tytuł cesarzy
rzymskich dla świata zachodniego został na trwałe, związany z tronem
niemieckim, a potem austriackim.
Historia Cesarstwa
Pierwszym okresem dziejów Cesarstwa było panowanie dynastii
Ludolfingów (919 - 1024, od 962 jako cesarze), czyli książąt
saskich. Był to okres silnej władzy królewskiej i cesarskiej
w samych Niemczech. Cesarz sprawował kontrolę nad sprawami wewnętrznymi
i prowadzili pomyślną politykę ekspansji.
Herb pierwszych
Habsburgów
Dążono do
przywrócenia władzy cesarskiej charakteru uniwersalnego,
jednak szybko okazało się to niewykonalne, ze względu choćby na
opór Francji. Był to też okres cezaropapizmu, czyli przewagi
świeckich cesarzy nad instytucją Kościoła. Cesarze sascy
niejednokrotnie decydowali o obsadzie tronu papieskiego. Polska, Czechy
i Węgry zostały wciągnięte w orbitę niemieckich wpływów.
Okres dynastii salickiej (1024 - 1125), czyli książąt frankońskich,
przyniósł kolejne umocnienie Cesarstwa. Cesarze ingerowali w
sprawy sąsiednich państw słowiańskich, utrzymali mocną pozycję we
Włoszech. Jednocześnie, władzy cesarskiej zagroził konflikt z
papieżami, którzy wyrwali się spod cesarskiej kurateli.
Cesarze musieli iść na kompromis w kwestii inwestytury
biskupów, jednakże obronili się przez próbą
uzależnienia Niemiec od papiestwa.
Za panowania Hohenstaufów (1079 - 1254), a więc książąt
szwabskich, cesarze prowadzili aktywną politykę ekspansji w myśli idei
uniwersalitycznych, co ostatecznie kosztowało ich osłabienie realnej
władzy w samych Niemczech (Statutum in favorem principium Fryderyka II
z 1232 roku) i Włoszech (pokój po bitwie pod Legnano).
Konrad III, Fryderyk I Barbarossa oraz Fryderyk II brali udział w ruchu
krucjatowym. Za panowania Henryka VI Cesarstwo osiągnęło szczyt
wpływów politycznych poza swoimi granicami (lennami stały
się przejściowo Anglia i Cypr). Wojna Fryderyka II i Konrada IV z
opozycją doprowadziła do Wielkiego Bezkrólewia i chaosu
politycznego w Rzeszy.
Wielkie Bezkrólewie umocniło rozdrobnienie polityczne Rzeszy
Niemieckiej i zachwiało cesarskim autorytetem, który od tej
pory będzie musiał liczyć się z potęgą najsilniejszych wasali
Cesarstwa, elektorów tronu niemieckiego. Pod rządami
Habsburgów Rudolfa I i Albrechta I Niemcy odetchnęły, aby w
XIV w. znów pogrążyć się w wojnach domowych między
rywalizującymi o koronę dynastiami Habsburgów z Austrii,
Wittelsbachów z Bawarii i Luksemburgów.
Jednocześnie po raz pierwszy doszło wtedy do unii Niemiec z Czechami i
Węgrami a Hohenzollernowie rozpoczęli swoją karierę otrzymując w 1415
r. od monarchy Brandenburgię.
W 1438 r. na tronie niemieckim na stałe zainstalowała się dynastia
Habsburgów, hrabiów z Górnej Alzacji,
którzy w XIII w. przejęli Austrię po wymarłym rodzie
Babenbergów. W XVI w. reformacja doprowadziła do
długoletnich wojen religijnych, ponieważ katoliccy cesarze uważali się
za namiestników Chrystusa winnych walczyć z herezjami,
natomiast książęta upatrywali w sporach teologicznych i walce o wolność
wyznania okazję do osłabienia zwierzchności cesarskiej. Dzięki układom
z Jagiellonami Habsburgowie przejęli w 1526 r. na stałe trony czeski i
węgierski.
"Paw"
Habsburgów
Unia personalna Niemiec, Czech i Węgier utrzymała się aż do
kresu Świętego Cesarstwa, jako że niemal każdorazowo elektorzy Rzeszy
oraz szlachta czeska i węgierska wybierały tych samych
władców (w XVII w. Habsburgom udało się wprowadzić
dziedziczność tronu w Czechach i na Węgrzech, podobne próby
w Niemczech zawsze okazywały się bezskuteczne).
Wiek XVI i XVII to okres prób Habsburgów do
odbudowy politycznej kontroli nad Niemcami w atmosferze wojen
religijnych. Jednocześnie książęta, drogami legalnymi (na Sejmach) i
pozalegalnymi, przy poparciu Francji i innych mocarstw, dążyli do
minimalizacji roli cesarza w życiu politycznym Rzeszy.
W XVII i XVIII
w. państwa niemieckie weszły na drogę absolutyzmu, jednocześnie Rzesza
jako całość stała się jedynie związkiem państw, zdolnych do
wspólnego działania tylko w chwilach silnego zagrożenia
zewnętrznego (wojny z Turcją Osmańską, Francją Ludwika XIV). W epoce
nowożytnej Cesarstwo straciło wpływy na zewnątrz, za to obce mocarstwa
utrwaliły swoje wpływy w wewnętrznych sprawach niemieckich.
W XVIII w.
wyrosła także potęga Prus Hohenzollernów, którym
to przypadnie rola jednoczyciela Niemiec w 1871 r., ponad
pół wieku po katastrofie Świętego Cesarstwa.
źródło: Austrian Mint / Wikipedia