30.000 szt.
5.11.2008 r.
złota moneta kolekcjonerska w kapsule ochronnej, szpila
z wizerunkiem korony, indywidualnie numerowany certyfikat
autentyczności !, gustowne etui w złotym kolorze, etui ochronne
w kolorze białym
Ponadczasowy
portret majestatycznego monarchy. Kuszący blask szlachetnego kruszcu.
Ponad tysiącletnia europejska historia, która pozostawiła ślad na złotej monecie
kolekcjonerskiej...
Korona cesarska
Początek nowej, prestiżowej
serii złotych monet dokumentujących
europejską historię.
Najnowsza złota moneta
kolekcjonerska z Austrii o nominale 100 Euro "Korona Świętego Cesarstwa
Rzymskiego" jest pożądaną, pierwszą emisją spośród pięciu z
serii "Korony
Habsburgów".
Uwiecznia ona jeden
z najważniejszych symboli władzy w historii - koronę
Świętego Cesarstwa Rzymskiego.
Pierwsza
moneta spośród zamkniętej serii pięciu złotych monet
kolekcjonerskich wybita została przez Austrian Mint -
renomowaną mennicę o
ponad 800-letniej tradycji numizmatycznej.
Na
awersie złotej monety znajduje się przepiękna, cesarska korona, zaś na rewersie
uwieczniono wizerunek cesarza
Ottona I. Misternie wykonana oryginalna korona Ottona I
Wielkiego, jest połączeniem złota, pereł i
kamieni szlachetnych oraz wizerunków scen biblijnych.
Została ona wykonana z okazji
koronacji Ottona I na cesarza rzymskiego przez papieża
w roku 962. To
epokowe wydarzenie uważa się za datę powstania Świętego
Cesarstwa Rzymskiego.
Korona Ottona I wykorzystywana była wyłącznie do koronacji cesarzy.
Obecnie przechowywana jest
w
skarbcu cesarskim w Wiedniu, w Austrii. Ten wyjątkowy
skarb historyczny został wyryty z ogromną precyzją i kunsztem
mincerskim na unikalnym, złotym krążku o średnicy 30 mm.
Blasku złotej
monecie dodaje
stempel
lustrzany.
Dodatkowo w Austrian Mint zaprojektowano przeznaczoną specjalnie do
całej serii ekskluzywną
kasetę, która widoczna jest na przedostatnim
zdjęciu (nie wchodzi ona w skład tego produktu, można ją zamówić jako osobny produkt). To wykładane aksamitem
w iście królewskim kolorze estetyczne etui pomieści całą
kolekcję pięciu złotych monet
kolekcjonerskich.
Kolejna moneta z tej ciekawej serii historycznej zostanie wyemitowana w dniu 4 listopada 2009 roku.
W skład tej ciekawej, historycznej serii wchodzić będą złote
monety kolekcjonerskie:
- Korona
Świętego Cesarstwa Rzymskiego - Otton I Wielki - emisja: 5.11.2008 r.
- Korona
Arcyksięcia austriackiego - emisja: 4.11.2009 r.
- Korona
Świętego Stefana (Węgry) - emisja: 10.11.2010 r.
- Korona
Świętego Wacława (Czechy) - emisja: 9.11.2011 r.
- Korona
Cesarza Austrii - emisja: 11.2012 r.
******
Otton I Wielki
(ur. 23 listopada 912, zm. 7 maja 973 w Memleben) Z bożej łaski Cesarz
Świętego Cesarstwa Rzymskiego -
książę Saksonii 936-961, król niemiecki
936-973 i cesarz rzymski 962-973 z dynastii
Ludolfingów. Był synem Henryka I Ptasznika, króla
Niemiec i jego drugiej
żony Matyldy z Ringelheim, córki saskiego hrabiego Dytryka.
Otton został królem Niemiec w drodze elekcji w roku 936.
Prowadził politykę ekspansywną wobec Słowian tworząc na ich terenach
liczne marchie, osiągając brzegi Odry. Uzależnił od Niemiec Włochy,
Czechy i Danię. Podbitą ludność chrystianizował.
W dniu 12 sierpnia 955
pokonał Madziarów w bitwie na Lechowym Polu koło Augsburga,
powstrzymując ich najazdy na środkową Europę. W 963 Otton zmusił
Mieszka I, księcia Polan do płacenia trybutu (według podania kronikarza
Thietmara) z części jego ziem - ta informacja bywa jednak kwestionowana
przez znaczną część badaczy.
W dniu 2 lutego 962 papież Jan XII koronował Ottona w Rzymie na
cesarza.
Jeszcze za swego życia w 967 Otton I uczynił cesarzem swego syna Ottona
II. W roku 972 zaproponował Cesarstwu Bizantyjskiemu zwrot podbitych
ziem na terenie Włoch w zamian za wzajemne uznanie tytułów
cesarskich. Układ ten został przypieczętowany małżeństwem Ottona II z
księżniczką Teofano, krewną cesarza bizantyjskiego Jana I Tzimiskesa.
Otton I był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Edyta Angielska,
córka króla Edwarda Starszego. Po raz drugi
ożenił się w październiku 951 roku z Adelajdą, córką
króla Burgundii - Rudolfa II.
Cesarz Otton I zmarł w wieku 61 lat i został pochowany w katedrze w
Magdeburgu.
Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, właściwie
Święte
Cesarstwo Rzymskie (
łac.
Sacrum Imperium Romanum Nationis
Germanicæ, niem. Heiliges Römisches Reich Deutscher
Nation) - nazwa ta (potoczna, nie jurydyczna) odwołuje
się do idei jak i tworu
politycznego średniowiecznej i wczesnonowożytnej Europy.
Posługiwano
się nią w języku potocznym w odniesieniu do terytorium podlegającego
monarchom używającym tytułu "cesarza rzymskiego" i miała ona oznaczać
instytucjonalną oraz ideową ciągłość pomiędzy uniwersalnym i
chrześcijańskim Cesarstwem Rzymskim epoki późnego antyku a
godnością cesarską przyjętą najpierw przez Karolingów,
królów Franków, a potem ich
następców w Niemczech, Ludolfingów i kolejnych
królów niemieckich.
W 1157 r. pojawiła się w
piśmiennictwie niemieckim formuła "Święte Cesarstwo", natomiast fraza
"Święte Cesarstwo Rzymskie" jeszcze później, w 1254 r.
Król niemiecki miał być jednocześnie królem
Italii (jako następca Ostrogotów i Longobardów) i
uniwersalnym cesarzem rzymskim dla łacińskiego Zachodu,
rówieśnikiem i odpowiednikiem bizantyjskiego cesarza dla
greckiego Wschodu.
Godło Świętego Cesarstwa
Rzymskiego
Dopiero w 1441 r. pojawiła się potoczna nazwa (nigdy
urzędowa) "Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego",
która, inspirowana niemieckimi ambicjami narodowymi i
złupieniem Rzymu 86 lat później, miała wyrażać immanentną
przynależność godności cesarskiej do monarchów wybieranych
przez kraje niemieckie zgodnie z ich prawami.
Nazwa ta przetrwała także
w historiografii jako popularne określenie Rzeszy Niemieckiej
późnego średniowiecza i okresu XVI-XVIII w., jednakże w
aktach prawnych Cesarstwa pojawiła się tylko raz i, co należy
podkreślić, nigdy nie funkcjonowała jako urzędowa nazwa jakiegokolwiek
państwa.
Należy pamiętać, że ciągłość instytucjonalna Cesarstwa Rzymskiego
formalnie nigdy nie została przerwana. W 476 r. n.e. król
ostrogocki Odoaker uznał się symbolicznie wasalem Zenona, cesarza
wschodniego. Po upadku państwa ostrogockiego zawsze któryś z
italskich możnych przyjmował tytuł cesarski, choć oczywiście nie był w
stanie wymusić uznania swojego autorytetu przez ówczesnych
władców.
Przyjęcie godności cesarza rzymskiego najpierw
przez Karola Wielkiego w 800 r., a potem Ottona I w 962 r., należy
traktować jako odnowienie realne Cesarstwa Rzymskiego, jednakże na
płaszczyźnie ideologiczno-formalnej było to jedynie przekazanie owej
godności, nigdy nie zarzuconej, w nowe ręce.
Współczesna
historiografia uznaje datę 962 r. jako początek istnienia Świętego
Cesarstwa Rzymskiego z uwagi na to, że od tego momentu tytuł cesarzy
rzymskich dla świata zachodniego został na trwałe, związany z tronem
niemieckim, a potem austriackim.
Historia Cesarstwa
Pierwszym okresem dziejów Cesarstwa było panowanie dynastii
Ludolfingów (919 - 1024, od 962 jako cesarze), czyli książąt
saskich. Był to okres silnej władzy królewskiej i cesarskiej
w samych Niemczech. Cesarz sprawował kontrolę nad sprawami wewnętrznymi
i prowadzili pomyślną politykę ekspansji.
Herb pierwszych
Habsburgów
Dążono do
przywrócenia władzy cesarskiej charakteru uniwersalnego,
jednak szybko okazało się to niewykonalne, ze względu choćby na
opór Francji. Był to też okres cezaropapizmu, czyli przewagi
świeckich cesarzy nad instytucją Kościoła. Cesarze sascy
niejednokrotnie decydowali o obsadzie tronu papieskiego. Polska, Czechy
i Węgry zostały wciągnięte w orbitę niemieckich wpływów.
Okres dynastii salickiej (1024 - 1125), czyli książąt frankońskich,
przyniósł kolejne umocnienie Cesarstwa. Cesarze ingerowali w
sprawy sąsiednich państw słowiańskich, utrzymali mocną pozycję we
Włoszech. Jednocześnie, władzy cesarskiej zagroził konflikt z
papieżami, którzy wyrwali się spod cesarskiej kurateli.
Cesarze musieli iść na kompromis w kwestii inwestytury
biskupów, jednakże obronili się przez próbą
uzależnienia Niemiec od papiestwa.
Za panowania Hohenstaufów (1079 - 1254), a więc książąt
szwabskich, cesarze prowadzili aktywną politykę ekspansji w myśli idei
uniwersalitycznych, co ostatecznie kosztowało ich osłabienie realnej
władzy w samych Niemczech (Statutum in favorem principium Fryderyka II
z 1232 roku) i Włoszech (pokój po bitwie pod Legnano).
Konrad III, Fryderyk I Barbarossa oraz Fryderyk II brali udział w ruchu
krucjatowym. Za panowania Henryka VI Cesarstwo osiągnęło szczyt
wpływów politycznych poza swoimi granicami (lennami stały
się przejściowo Anglia i Cypr). Wojna Fryderyka II i Konrada IV z
opozycją doprowadziła do Wielkiego Bezkrólewia i chaosu
politycznego w Rzeszy.
Wielkie Bezkrólewie umocniło rozdrobnienie polityczne Rzeszy
Niemieckiej i zachwiało cesarskim autorytetem, który od tej
pory będzie musiał liczyć się z potęgą najsilniejszych wasali
Cesarstwa, elektorów tronu niemieckiego. Pod rządami
Habsburgów Rudolfa I i Albrechta I Niemcy odetchnęły, aby w
XIV w. znów pogrążyć się w wojnach domowych między
rywalizującymi o koronę dynastiami Habsburgów z Austrii,
Wittelsbachów z Bawarii i Luksemburgów.
Jednocześnie po raz pierwszy doszło wtedy do unii Niemiec z Czechami i
Węgrami a Hohenzollernowie rozpoczęli swoją karierę otrzymując w 1415
r. od monarchy Brandenburgię.
W 1438 r. na tronie niemieckim na stałe zainstalowała się dynastia
Habsburgów, hrabiów z Górnej Alzacji,
którzy w XIII w. przejęli Austrię po wymarłym rodzie
Babenbergów. W XVI w. reformacja doprowadziła do
długoletnich wojen religijnych, ponieważ katoliccy cesarze uważali się
za namiestników Chrystusa winnych walczyć z herezjami,
natomiast książęta upatrywali w sporach teologicznych i walce o wolność
wyznania okazję do osłabienia zwierzchności cesarskiej. Dzięki układom
z Jagiellonami Habsburgowie przejęli w 1526 r. na stałe trony czeski i
węgierski.
"Paw"
Habsburgów
Unia personalna Niemiec, Czech i Węgier utrzymała się aż do
kresu Świętego Cesarstwa, jako że niemal każdorazowo elektorzy Rzeszy
oraz szlachta czeska i węgierska wybierały tych samych
władców (w XVII w. Habsburgom udało się wprowadzić
dziedziczność tronu w Czechach i na Węgrzech, podobne próby
w Niemczech zawsze okazywały się bezskuteczne).
Wiek XVI i XVII to okres prób Habsburgów do
odbudowy politycznej kontroli nad Niemcami w atmosferze wojen
religijnych. Jednocześnie książęta, drogami legalnymi (na Sejmach) i
pozalegalnymi, przy poparciu Francji i innych mocarstw, dążyli do
minimalizacji roli cesarza w życiu politycznym Rzeszy.
W XVII i XVIII
w. państwa niemieckie weszły na drogę absolutyzmu, jednocześnie Rzesza
jako całość stała się jedynie związkiem państw, zdolnych do
wspólnego działania tylko w chwilach silnego zagrożenia
zewnętrznego (wojny z Turcją Osmańską, Francją Ludwika XIV).
W epoce
nowożytnej Cesarstwo straciło wpływy na zewnątrz, za to obce mocarstwa
utrwaliły swoje wpływy w wewnętrznych sprawach niemieckich. W XVIII w.
wyrosła także potęga Prus Hohenzollernów, którym
to przypadnie rola jednoczyciela Niemiec w 1871 r., ponad
pół wieku po katastrofie Świętego Cesarstwa.
źródło: Austrian Mint / Wikipedia