Numizmatyczny.pl: Abonament na monety złote, srebrne i 5 zł: Numizmatyka

Projekt nawiązuje do serii monet „Poczet Królów i Książąt Polski” emitowanej przez NBP w latach 1979-2005. W tym czasie wybito w Mennicy monety poświęcone 23 królom i książętom. Inspiracją były rysunki Jana Matejki. Nie wszystkie portrety władców opracowane przez słynnego malarza zostały wyemitowane. Biorąc pod uwagę opinię kręgów numizmatycznych Mennica Polska pragnie przedstawić Państwu pozostałe wizerunki koronowanych głów. Projekty do serii wykonują ci sami artyści, którzy projektowali wcześniejsze monety. Przy tłoczeniu powtarzane są także zasady i średnice obowiązujące przy produkcji monet kolekcjonerskich. Na awersach umieszczone są popiersia i półpostaci władcy, po drugiej stronie znajdują się historyczny herb i łaciński zapis imienia oraz tytulatury królewskiej. Stanowi to nawiązanie do oryginalnych monet Polski Królewskiej. Jako pierwszą w proponowanej przez nas serii „Koronowani królowie Polski” prezentujemy postać królowej Anny Jagiellonki.

Następnie do upamiętnienia przewidziani są:
- Mieszko II
- Wacław II
- Ludwig Węgierski
- Jan Olbracht
- Aleksander Jagiellończyk
- Henryk Walezy
- Michał Korybut Wiśniowiecki
- August III Sas.

W serii oferowane są:
- zestawy złote o nakładzie 100 kompletów,
- zestawy srebrne o nakładzie 500 kompletów,
- blistry o nakładzie 1000 kompletów.

Anna Jagiellonka - obraz Jana Matejki

Anna Jagiellonka (łac. Anna Dei gratia Infans Regni Poloniae), (ur. 18 października 1523 r. w Krakowie, zm. 9 września 1596 r. w Warszawie) - król Polski i wielki książę Litwy w latach 1575-1596 z dynastii Jagiellonów, spadkobierczyni pretensji do Królestwa Jerozolimy od 1575 r. Córka króla Polski i wielkiego księcia Litwy Zygmunta I Starego i Bony Sforzy. Żona księcia Siedmiogrodu, króla Polski i wielkiego księcia Litwy Stefana Batorego, który w latach 1576-1586 sprawował faktyczną władzę. Natomiast po jego śmierci realne rządy w Polsce i na Litwie pełnił nowo wybrany władca, Zygmunt III Waza.

Do 1548 r. Anna Jagiellonka mieszkała na Wawelu. Wówczas po małżeństwie brata, króla Polski i wielkiego księcia Litwy, Zygmunta II Augusta z Barbarą Radziwiłłówną popadła z nim w konflikt i przeniosła się na Mazowsze, a od 1558 r. do Wilna. W 1564 r. zamieszkała w Płocku. W maju 1565 r. Zygmunt II August odrzucił konkury do jej ręki księcia Danii Magnusa, gdy ten zażądał w posagu oddania kilku zamków w arcybiskupstwie ryskim.

Do końca życia brata nie wyszła za mąż, co po bezpotomnej jego śmierci w 1572 r. uczyniło z niej czołową osobistość w państwie, dziedziczkę rodu określaną mianem infantki (hiszpańskie określenie córki królewskiej). W czasie pierwszej elekcji sprzyjała na początku kandydaturze arcyksięcia Ernesta Habsburga. W dniu 21 maja 1574 r. Jan Zamoyski zobowiązał do jej poślubienia kandydata francuskiego, Henryka Walezego, który ostatecznie został królem Polski. Władca swych zobowiązań matrymonialnych nigdy nie wypełnił, co spowodowało zgorzknienie Anny, która zerwała związki polityczne z obozem Zamoyskiego, który nie dopilnował realizacji królewskich przyrzeczeń.

Już po rocznym panowaniu, Henryk Walezy wrócił do Francji, gdzie objął tron po zmarłym bracie, Karolu IX Walezjuszu (formalnie nigdy nie zrzekł się tronu polskiego i do końca życia tytułował się królem Polski). Nieoczekiwany obrót rzeczy, uczynił ją jedną z faworytek drugiej elekcji. W dniu 12 grudnia 1575 r. prymas Jakub Uchański ogłosił królem Polski cesarza Maksymiliana II Habsburga. W swoich pactach conventach cesarz zobowiązał się wydać swojego syna Ernesta za Annę. Jan Zamoyski pogodził nastawiony antyhabsbursko i zrażony do kandydatur zagranicznych obóz szlachecki, promujący do polskiej korony Piasta. W dniu 13 grudnia 1575 r. Anna okrzyknięta została na Rynku Starego Miasta w Warszawie królem Polski i wielkim księciem litewskim. Dzień później szlachta uznała ją za króla Piasta, przydając jej za małżonka księcia siedmiogrodzkiego Stefana Batorego.

W dniu 1 maja 1576 r. Anna Jagiellonka poślubiła na Wawelu Stefana Batorego i została wraz z nim koronowana w katedrze wawelskiej. Tego też dnia podpisała akt, w którym zobowiązała się zrzec dóbr odziedziczonych po matce i bracie, co dopełniła dopiero na sejmie walnym w 1581 r. Uzyskała wówczas dożywotnie zaopatrzenie na dobrach litewskich i mazowieckich. Formalnie jako król Polski zajmowała pozycję równorzędną Stefanowi Batoremu, próbowała jednak uzyskać nad nim przewagę, m. in. zobowiązała posłów cudzoziemskich, aby najpierw jej składali swoje listy uwierzytelniające i przedstawiali legacje. Od 1575 r. za pośrednictwem przebywającego w Rzymie kardynała Stanisława Hozjusza uzyskała częściową spłatę sum neapolitańskich pożyczonych swego czasu przez Bonę Filipowi II.

Odsunięta przez męża od biegu spraw państwa, skłaniała się ku jego przeciwnikom w osobach prymasa Polski i Litwy Jakuba Uchańskiego i referendarza koronnego Stanisława Czarnkowskiego, a także była wrogo nastawiona do jego stronników, m. in. hetmana wielkiego koronnego Jana Zamoyskiego. W roku 1587 po mistrzowsku przeprowadziła elekcję na tron Polski, swojego siostrzeńca, Zygmunta III Wazy. Zakładała przy tym, że Szwedzi nie pozwolą na przyjazd młodego władcy do Rzeczypospolitej, a w takim przypadku pełnia władzy spoczęła by w jej rękach jako regentki. W celu sparaliżowania akcji Habsburgów obiecywała małżeństwo arcyksięcia Maksymiliana z Anną Wazówną. Zygmunt III okazał się jednak odporny na wpływy ciotki, która dodatkowo w 1592 r. popadła w ostry konflikt o tytuł królowej Polski z Anną Habsburżanką. Ostatnie lata życia spędziła w Warszawie, gdzie też zmarła w dniu 9 września 1596 r. na rękach Zygmunta III. Na jej pogrzebie mowę wygłosił Piotr Skarga uznając, że dała piękny koniec i zamknięcie domowi Jagiellońskiemu. Została pochowana w Kaplicy Zygmuntowskiej katedry wawelskiej.